Alkol hep yalan..

11 ayın sultanı kutsal ramazan.. Bu ayı severım, büyülü gelir bana.. Nedense hep sevgiyi, beraberliği hatırlatır.. Pek içine dahil olmasam da uzaktan izlemeyi severim insanları.. Bütün gün  aç durdukları için  saygı duyarım ve hareketlerime dikkat ederim. Peki ben bu yazıyı ramazana olan saygımı dile getirmek için mi yazmaya başladım sizce? O zaman bunun ama'sı neresinde? Bu yazıya başladım çünkü bu ayda hissetiğim bir eksiklik var. Farkettim ki biz gençler bu zaman diliminde hiç eğlenmiyoruz.. Neden mi? çünkü alkol almıyoruz. Baştan söyliyim alkol almanın günah olduğunu düşünmüyorum yani ramazan dışında aktif bir içiciyim. Her şeyin bir mantığı var, alkol haram çünkü vücuda yanı senın gecıcı olarak kullandığın bedene zararı var. Tabi bana göre bu demek değil ki ölçüsünü bilip kendine zarar vermiycek kadar içemiyceksin. Kendini bildikten sonra hiç bir şeyi yapman yasak değil fikrimce. Bunun dışında ülkenin yarısı  aç dururken yanı ramazan ayında içmekse tam bir saygısızlık gibi gelir bana ve hem bu yüzden hemde bedeni dinlendirmek için bu ay içmem.

Hikayeye biraz uzatarak başladım çünkü düşüncemi bilin istiyorum. Asıl soruna gelirsek, benim takıldığım bir şey var. Biz gencler neden alkol almadığımız zaman eğlenemiyoruz? Siz eğlenebiliyor musunuz? Geceleri boş boş oturan ve kelimelerin tükendiği yerlere gelen bizlerde mi sorun var? Yok yok çekinmeden söyleyin, yüzümüze gerçekleri vurabilirsiniz. Belki hata bizdedir. : ) Acaba diyorum alkol aldığımızda kendimizi daha mı rahat ifade ediyoruz da buda bizim eglenmemizi sağlıyor? Neden alkolsüzken asık suratlıyız mesela? Tabi bu dediğim herkes için geçerli diyemem ama gençliğin bir kısmı için alkolün yeri çok büyük. Oyunlara bile akol değmiş her yerimizden geçiyor bu meret.. Dolayısıyla yokluğunda da ne yapıcağımızı şaşırıyoruz.. Eğlence anlayışımız gün geçtikçe daha çok alkolle bağdaşıyor. Akşamları aynı insanlarla görüşseniz bile bir yerlere gitmenin  zevki yok çünkü bir yere giderken genelde içmeye gitmişsiniz kalan 11 ay.. Bilmiyorum bu bana neden bu kadar dokundu ama dokundu işte. Alkolik değilim ama her yemek yediğimde şimdi şarabım olsaydi diye aklımdan geçiyorsa yalnız değilim demektir. Ben biriyle yaşıyormuşum şimdiye kadar da haberim yokmuş. Şu an yaptığımız her planı ama her planı ramazan sonrasına atıyoruz öyleki canımız bir şey yapmak istemiyor.

Bilemedim ben şimdi bunun suçlusu kim veya var mı? Bu meretin hayatımızın bu kadar içinde olması ve bizi bu kadar ele geçirmiş olması iyi mi yoksa kötü mü? Eskiden onsuz bir hayatımız var mıydı ve nasıl eğleniyorduk? Dost meclislerindeki sohbetlerde ne dönüyor? Hayatında hiç içmemiş insanlar neler yapıyor? Bunlar hep kafamda deli sorular.. Alkol hep yalan mı?

ps: O masaları geri koyun son 15 günüm : )